چند روز پیش 352 نفر پول دادند تا 9 دور دور «سنترال پارک» نیویورک بدوند، یعنی 60 کیلومتر. مسابقه 8 صبح شروع شد و آخرین دونده ساعت 5 و نیم عصر از خط پایان گذشت؛ یعنی 9 ساعت و نیم دویدن.

به نقل از سایت «nymag»، دویدن 50،‌60 یا 100 کیلومتر پشت سر هم می‌تواند باعث شود تا اتفاقات عجیبی برایتان بیفتد. یکی از این اتفاقات، توهم زدن است. البته یک چرت کوتاه می‌تواند وضع مغز را به حال سابق برگرداند و توهم را از میان بردارد.

پرفسور مارتین هافمن که خودش هم دونده مسابقات فوق ماراتن است، در این باره به واشینگتن پست گفت، گاهی موقع دویدن تصور می‌کند حیوانات ترسناکی کنار مسیر مسابقه دارند می‌خزند. البته او می‌گوید، این مثال خوبی نیست چون خیلی از مسابقات در محل‌هایی برگزار می‌شوند که احتمالاً خرس یا شیر کوهی در حاشیه مسیر وجود دارند.

با این حال او خودش هرگز توهم جدی نزده،‌ اگرچه داستان‌های عجیبی شنیده است: «گاهی حرف‌های عجیبی از آدم‌ها شنیده‌ام، مثلاً می گویند دارند یک ناو جنگی می‌بینند.»

اندرو موخیکا از دانشگاه تگزاس در تحقیقی که سال 2003 از دونده‌های فوق ماراتن «بد واتر» کرد، متوجه شد حدود 30 درصد از دونده‌ها در یک جایی از مسیر دچار توهم شده‌اند. این ماراتن 217 کیلومتر است. موخیکا درباره یک دونده زن نوشته است: «توهم دیداری او شامل تصاویر ترسناکی از جنازه‌های فاسد بود که حرکاتش را زیر نظر داشتند و درطول مسابقه دنبالش می‌کردند.

او هم چنین سوسک‌های غول آسا و موش‌های جهش پیدا کرده هیولاواری را می‌دید که روی جاده می‌خزیدند. صداهایی هم از پشت سرش می‌شنید که نمی‌خواست برگردد و ببیند از کجا هستند. او هم چنین حس می‌کرد، یک چیزی هلش می‌دهد یا می‌گیردش.»